Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος βρέθηκα στις 16 Αυγούστου στο Πυργί της Κεφαλονιάς, στο καθιερωμένο εδώ και αρκετά χρόνια τοπικό πανηγύρι. Πρώτη και καλύτερη η μόλις 13 μηνών εγγονούλα μου που μόλις άκουγε το μπάλο και το μέρμηγκα λικνιζόταν ανάλογα. Αυτό το γεγονός αλλά και η παρουσία εκαντοντάδων 10χρονων, 15χρονων, 20χρονων που ζουν μακριά από το χωριό, στην Αθηνα, στη Ν.Υόρκη και αλλού, που χόρευαν τους παραδοσιακούς κεφαλονίτικους χορούς, σίγουρα αναπτέρωσαν το ηθικό μου και με γέμισαν από αισιοδοξία.
Σίγουρα, μπορεί κανείς να διακρίνει το ξεπέταγμα μιας νέας γενιάς που χωρίς να αγνοεί τα σύγχρονα τραγούδια και χορούς, διασκεδάζει χορεύοντας μπάλο και ψάχνοντας την ταυτότητά της μέσα από τους παραδοσιακούς χορούς του τόπου καταγωγής των γονιών τους.
Δεν επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στο χωριό των γονιών τους, για να κάνουν χαβαλέ στο πανηγύρι. Επιστρέφουν για να αναβαπτισθούν στην παράδοση, για να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είναι, γιατί η παράδοση είναι αυτή που διηγείται την ιστορία του τόπου τους.
Είναι ωραίο και συνάμα συγκλονιστικό να βλέπεις αυτά τα παιδιά με τις πρώτες νότες του βιολιού να τρέχουν και να πιαστούν στο χορό δίπλα στους πρωτοχορευτές, το Σπύρο, το Λουμπούμπα και άλλους. Εντυπωσιάστηκα από ένα 20χρονο, λιγάκι αξύριστο, με παντελόνι βερμούδα να ξεκινάει πρώτος και από πίσω του να συνωστίζονται δεκάδες. Τι κίνηση, τι χάρη, τι τσαλίμια. Μπροστά του ο Λουμπούμπας με την άχαρη κίνησή του είναι παρελθόν.
Όλη αυτή η γενιά ξέρει τα βήματα των χορών χωρίς να τη δασκαλέψει κανείς. Τα ξέρουν κοιτώντας κάθε χρόνο από μωρά, τους μεγαλύτερους να χορεύουν στα τοπικά πανηγύρια.
Η κληρονομιά τους είναι γερή και κάθε καλοκαίρι αναζωογονούνται, ενώ παράλληλα σε κάνουν να ελπίζεις ότι τίποτε δεν έχει χαθεί, πως το μέλλον, παρά τις δυσκολίες, είναι ζωντανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου