Όλοι μεγαλώσαμε με τα κινηματογραφικά έργα της δεκαετίας του '60, του '70.
Ο Σακελλάριος, ο Πρετεντέρης, ο Γιαλαμάς και τόσοι άλλοι υπήρξαν μεγάλοι ''δάσκαλοι''.Και δεν είναι τυχαίο ότι τα έργα τους παίζονται και ξαναπαίζονται γαλουχώντας και τις νεότερες γενιές.
Αυτόν το διδακτισμό τους δεν το συναντάμε σε νεότερα ή σύγχρονα έργα. Είναι έργα ευκαιριακά, ρηχά, γεμάτα βωμολοχίες, χωρίς σεβασμό στο θεατή, χωρίς ''έλεο'', ''φόβο'', ''κάθαρση''.
Και τι βλέπουμε στους τηλεοπτικούς σταθμούς; Τούρκικα έργα.
Χωρίς φανατισμούς, μισαλλαδοξίες, ψεύτικους μοντερνισμούς, τα έργα αυτά έχουν πολλούς τηλεθεατές και θαυμαστές.
Είναι έργα με έντονο ηθικοδιδακτικό χαρακτήρα, πολλά λαογραφικά στοιχεία και προπάντων με απόλυτο σεβασμό στον τηλεθεατή. Έργα που σε γεμίζουν συναισθήματα, χαίρεσαι, λυπάσαι, συμπαθείς και αντιπαθείς ήρωες, νιώθεις τον ''έλεο'' και το ''φόβο'' του Αριστοτέλη και στο τέλος έρχεται η ''κάθαρσις των τοιούτων παθημάτων''.
Να γιατί δηλώνω με παρρησία και χωρίς μισαλλαδοξία θαυμαστής των τούρκικων έργων.
Η αλήθεια είναι ότι ο παλαιός ελληνικός κινηματογράφος, είναι ασύγκριτος. Οι ηθοποιοί της εποχής εκείνης ήταν πηγαίοι, με πλούσιο ταλέντο, που μας χαρίζουν ακόμα ζεστασιά, και αυθόρμητο γέλιο με ατάκες που έχουν αφήσει ιστορία. Πολλές τις λέμε όλοι ακόμα και σήμερα, σε κάθε συζήτηση μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σημερινή τηλεόραση δεν έχει να δώσει σχεδόν τίποτα. Αντί να διδαχθεί από το παρελθόν και να ανέβει ποιοτικά, μας χαρίζει ''φθηνό θέαμα'', και μας προβάλει άτομα ''της σειράς''.
Τα τούρκικα σήριαλ έχουν κάτι από τα παλιά χρόνια, και είναι σχετικά προσεγμένα. Πολλά από αυτά ομορφαίνουν τα απογεύματα μας.
Και φυσικά δεν συμφωνώ με όσους λένε, ότι βλέποντας τα, σβήνουμε το Ελληνικό στοιχείο από μέσα μας. Γιατί αυτό αν υπάρχει πραγματικά στον καθένα μας, δεν το σβήνει κανένα σήριαλ, οποιασδήποτε εθνικότητας.