ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

ΠΗΓΉ

                                           

                                       
                       

   Με αφορμή τις επίκαιρες μαθητικές καταλήψεις με πρόσχημα το "Μακεδονικό" θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις σχετικά με αυτές.
   Συνταξιούχος εκπαιδευτικός πια, έζησα από κοντά αυτά τα φαινόμενα. Ήμουν και είμαι αντίθετος γενικά με τις καταλήψεις, δε συμφώνησα ποτέ με αυτές, παρά τις συγκρούσεις με κάποιους από τους μαθητές. Τα αιτήματα των μαθητών στα πρώτα χρόνια των καταλήψεων ήταν γενικά δίκαια σχετιζόμενα με προβλήματα στα σχολεία (θέρμανση, έλλειψη καθηγητών και λοιπά). Αργότερα υπήρχαν και αιτήματα αδικαιολόγητα μέχρι και γελοία (να βγαίνουν στα διαλείμματα έξω από το σχολείο, να επιτρέπεται ο καφές και το τσιγάρο, να είναι ζεστές οι τυρόπιτες και λοιπά). Θυμάμαι το 1981 σε Λύκειο θηλέων στο κέντρο της Αθήνας οι μαθήτριες έκαναν αποχή  (δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι καταλήψεις) όχι γιατί δεν είχαν καθηγητή, αλλά γιατί ήρθε καθηγητής και έγινε πλέον αλλαγή του προγράμματος. Είχαν βολευτεί και δεν ήθελαν αλλαγή προγράμματος.
   Το "φρούτο" των καταλήψεων εμφανίστηκε γύρω στα 1990. Μεταξύ των πρώτων διδαξάντων ο νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που, όπως είναι γνωστό, έκανε καριέρα "καταληψία" και στο Λύκειο και στο Πολυτεχνείο. Τα αιτήματα ήταν δίκαια μα και γελοία. Κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης στο σχολείο αντιμετωπιζόταν από τους μαθητές με κατάληψη. Είναι γνωστή η αντίδραση στη μεταρρύθμιση του αείμνηστου Αρσένη "κάτσε καλά Γεράσιμε". Τελικά έγιναν κανόνας-μόδα το Νοέμβριο και Δεκέμβριο με διάφορα αιτήματα-προσχήματα. Η βασική επιδίωξη ήταν η διακοπή των μαθημάτων για 8-10 μέρες. Βέβαια ελάχιστα ή και κανένα από τα αιτήματα δεν ικανοποιείτο.
   Δήλωσα στην αρχή ότι ήμουν και είμαι κατά των καταλήψεων ως μια αντιδημοκρατική μορφή αγώνα. Γίνονταν βέβαια συνελεύσεις των μαθητών και ψηφοφορία, συνήθως μετά την κατάληψη και με απαίτηση των καθηγητών που βρίσκονταν έξω απο το σχολείο. Άλλοτε γίνονταν και αυθαίρετα. Στο σχολείο που δίδασκα έληξε κατάληψη με απόφαση των μαθητών, αλλά την άλλη μέρα πέντε μαθητές, οι δύο του δεκαπενταμελούς, ξανάκλεισαν τo σχολείο με πρόσχημα ότι, όταν πάρθηκε η απόφαση για λήξη της κατάληψης, αυτοί απουσίαζαν. Πάντα η σιωπηλή πλειοψηφία των μαθητών ήταν κατά, αλλά φοβούνταν να εκφραστούν. Αυτό φαίνεται και από τη συμμετοχή. Σε σύνολο διακοσίων μαθητών περίπου, μέσα στο σχολείο βρίσκονταν 30-40 μαθητές, άλλοι 40-50 βρίσκονταν έξω από το σχολείο με τους καθηγητές και οι υπόλοιποι σπίτι τους. Το βράδυ μέσα στο σχολείο κοιμόντουσαν 4-5 μαθητές.
   Φέτος οι καταλήψεις γίνονται με πρόσχημα το "Μακεδονικό". Μπορεί να έχουν δίκιο και οι γονείς και οι μαθητές, κυρίως από τη Μακεδονία, αλλά οι μαθητές πρέπει να αφήσουν το θέμα αυτό στους πολιτικούς.
   Το αξιοπερίεργο και αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά δίδαξε τις καταλήψεις και όλες τις υπέθαλψε είναι εναντίον αυτών των καταλήψεων με πρόσχημα ότι είναι φασιστικές και υποκινούνται από την ακροδεξιά. Αν βέβαια υποκινούνταν από την Αριστερά θα ήταν και ωραίες και αποδεκτές. Κάνει βέβαια μεγάλο λάθος να χαρακτηρίζει τους μαθητές φασιστικά στοιχεία και να χαρίζει όλη αυτή τη νεολαία στην ακροδεξιά. Εθελοτυφλεί αγνοώντας τους χιλιάδες μαθητές που διαδηλώνουν και που το μόνο που κάνουν είναι να κρατούν την Ελληνική σημαία (και όχι μαύρες ή κόκκινες) να τραγουδούν το "Μακεδονία ξακουστή" και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Αν αυτό είναι φασισμός, τότε όλοι εμείς που υψώνουμε την Ελληνική σημαία και αγωνιούμε για τη Μακεδονία είμαστε φασίστες.
Καληνύχτα κ. Τσίπρα.

'ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΘΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ

πηγή

    Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 φέρνει στη μνήμη μας όχι μόνο το γεγονός της Άλωσης αλλά και το πόσο μεγάλη πληγή για το έθνος μας είναι η διαίρεση, η διχόνοια.   Αυτή οδήγησε σε εθνικές συμφορές από τα αρχαία ήδη χρόνια,αυτή ενέπνευσε τον εθνικό μας ποιητή  στις γνωστές στροφές  του Υμνου εις την Ελευθερία  .
   Στον Ουίνστον Τζόρτσιλ αποδίδεται η φράση "Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα τότε αλίμονό μας". Δυστυχώς  η έλλειψη ενότητας (και όχι βέβαια η Κερκόπορτα,το τυχαίο γεγονός) συνέβαλε   σ΄ ένα βαθμό στην Αλωση του 1453.
   Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήδη από το 1452 είχε εντείνει τις προσπάθειες για να δημιουργήσει έναν αντιτουρκικό ευρωπαϊκό συνασπισμό στρεφόμενος στη Ρωμαϊκή εκκλησία,στη Βενετία,στη Γένουα,στην Ουγγαρία,στη Γαλλία,στη Γερμανία ζητώντας βοήθεια σε άνδρες,πλοία,εφόδια. Η Δύση όμως δεν είχε συλλάβει το μέγεθος των ιστορικών στιγμών που εκτυλίσσονταν στην Ανατολή.Αρκέστηκε σε σχέδια και λόγους παρηγοριάς.Η προσπάθεια  για μια Σταυροφορία δεν είχε απήχηση.Η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη.
  Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ προσπάθησε να προσεγγίσει τον Πάπα και να ενεργοποιηθεί η ένωση των δύο εκκλησιών.Ο ιστορικός της Άλωσης Γεώργιος Σφραντζής είχε συμβουλεύσει το Κωνσταντίνο να αναγορεύσει Πατριάρχη τον απεσταλμένο του Πάπα καρδινάλιο Ισίδωρο,αλλά ο αυτοκράτορας δεν το δέχθηκε. Κατά τον ιστορικό της Άλωσης Δούκα, ο Κωνσταντίνος υποκρινόταν ότι ήθελε τη ένωση.Την έβλεπε μόνο ως σανίδα σωτηρίας.
   Ο λαός όμως της Κωνσταντινούπολης ήταν ήδη χωρισμένος στους Ενωτικούς  και στους Ανθενωτικούς. Ο περισσότερος κλήρος και μάλιστα ο κατώτερος, όλοι οι μοναχοί και οι μοναχές και το μεγαλύτερος μέρος του λαού δεν ήθελαν την Ένωση. Και οι άρχοντες ήταν διαιρεμένοι. Οι περισσότεροι ήταν Ενωτικοί και είχαν παραβρεθεί στη  λειτουργία στην Πόλη.
Η ανθενωτική παράταξη κατευθυνόμενη από το μοναχό Γεώργιο Σχολάριο αντιδρούσε με φανατισμό στην Ένωση στρέφοντας το λαό εναντίον όσων ήθελαν την Ένωση φωνάζοντας '' Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν  χρήζομεν. Απέστη αφ'ημών η των αζυμιτών λατρεία''.
  Ο μέγας δούκας, ύπατος λειτουργός του κράτους (πρωθυπουργός) Λουκάς Νοταράς αποστρεφόταν τόσο πολύ τους Λατίνους, ώστε, όταν η Κωνσταντινούπολη είχε περικυκλωθεί από τους Τούρκους και ο λαός είχε μετανοήσει για την προηγούμενη στάση του έλεγε το αναφερόμενο από τον ιστορικό Δούκα '' Κρειττότερόν εστι ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον Τούρκων βασιλεύον ή καλύπτραν Λατινικήν (προτιμότερο να δούμε τους Τούρκους να βασιλεύουν στην Πόλη παρά τους Λατίνους).
   Τελικά ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να αναλάβει μόνος με λιγοστές δυνάμεις  (200 άτομα από τη Δύση και 4773 άντρες από την Κωνσταντινούπολη απέναντι σε 200.000 Τούρκους) τον τίμιο, ιστορικό, ηρωικό αγώνα του μέχρι θανάτου.
   Και όταν ο λαός είχε αρχίσει να υποφέρει από έλλειψη αγαθών και το δημόσιο ταμείο είχε αδειάσει για τη μισθοδοσία και τις άλλες ανάγκες του στρατού, μάταια ο Κωνσταντίνος απευθύνθηκε στους πλουσιότερους των αρχόντων για να συνδράμουν οικονομικά στις ανάγκες της Πόλης. Αυτοί ισχυρίζονταν ότι ήταν φτωχοί. Αλλά μετά την Άλωση οι Τούρκοι βρήκαν σ'αυτούς μεγάλους θησαυρούς.
 Μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις και οπλισμό των Τούρκων και λόγω της διαίρεσης του λαού, η Πόλη ήταν αδύνατο να αντέξει. Ο Κωνσταντίνος δε δείλιασε ούτε υπέκυψε στις προτάσεις των Τούρκων. Όταν ο απεσταλμένος του Μωάμεθ Ισμαήλ Χάμζα ζήτησε από τον Κωνσταντίνο να παραδώσει την Πόλη και να φύγει με τους άρχοντες μαζί με τα υπάρχοντάς τους, όπου ήθελαν, και να αφήσει το λαό ''αζήμιο'' (απείραχτο), ο Κωνσταντίνος έδωσε την απάντηση, που διέσωσε ο ιστορικός Δούκας '' Το δε την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ούτε άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως απαθανούμεν  μη φειδόμενοι της ζωής ημών''.
  Το τέλος της Πόλης και του Κωνσταντίνου είναι γνωστά. Ο λόγιος Ανδρόνικος Κάλλιστος,σύγχρονος της Άλωσης γράφει για τον Εθνομάρτυρα Κωνσταντίνο '' Πού μεν ο θειότατος βασιλεύς, οξύτερον μεν Θεμιστοκλέους ορών, ήδιον δε του Νέστορος ομιλών, δικαιότερος δε Ραμάνθυος, ανδρειότερος δε Ηρακλέους''.
  Αυτά ως μνήμη της αποφράδας ημέρας και του γενναίου ''μαρμαρωμένου βασιλιά''.

                                                                                           Γεράσιμος  Φλωράτος
                                                                                          Iστορικός-Φιλόλογος